🍹เทพนิทานคลาสสิก
มาเรียจอมเจ้าเล่ห์
Fairy Books of Andrew Lang
xxxx
ครั้งหนึ่งมีพ่อค้าคนหนึ่งที่อาศัยอยู่ใกล้พระราชวัง และมีลูกสาวสามคน พวกเธอทั้งสามล้วนมีความงาม แต่มาเรีย—ลูกสาวคนสุดท้อง—กลับเป็นคนที่สวยที่สุดในสามคน วันหนึ่งพระราชาทรงส่งผู้ติดตามมาหาพ่อค้าผู้เป็นพ่อม่าย เพื่อให้คำแนะนำเกี่ยวกับการเดินทางที่พระองค์ต้องการให้พ่อค้าผู้นี้ไปทำ พ่อค้าไม่อยากไปนัก เพราะเขาไม่อยากทิ้งลูกสาวทั้งสามไว้ที่บ้าน แต่เขาก็ไม่สามารถปฏิเสธคำสั่งของพระราชาได้ ด้วยใจที่หนักหน่วง เขาจึงกลับบ้านและกล่าวคำลาลูกสาว ก่อนที่จะออกเดินทาง เขามอบหม้อโหระพาสามใบให้กับลูกสาวแต่ละคน พร้อมกับกล่าวว่า "ข้าพเจ้าจะออกเดินทางไป แต่ทิ้งหม้อเหล่านี้ไว้ที่นี่ ทุกคนห้ามให้ใครเข้าไปในบ้าน เมื่อข้าพเจ้ากลับมาข้าพเจ้าจะรู้ว่ามีอะไรเกิดขึ้น" ลูกสาวทั้งสามตอบด้วยความมั่นใจว่า "ไม่มีอะไรจะเกิดขึ้น"
วันถัดมา เมื่อพ่อค้าออกเดินทาง พระราชาได้เสด็จพร้อมเพื่อนสองคนมาเยี่ยมเยียนลูกสาวทั้งสามที่กำลังรับประทานอาหารอยู่ เมื่อเห็นพระราชา มาเรียจึงกล่าวว่า "เราจะไปเอาไวน์จากห้องใต้ดินกันเถอะ ข้าพเจ้าจะถือกุญแจ พี่สาวคนโตจะถือไฟ ส่วนพี่คนกลางจะนำขวดมา" แต่พระราชาตรัสว่า "โอ้ ไม่ต้องลำบากหรอก เราก็ไม่ได้กระหายน้ำอะไร" พี่สาวทั้งสองตอบว่า "ถ้าอย่างนั้นเราจะไม่ไป" แต่มาเรียยิ้มและกล่าวว่า "ข้าพเจ้าจะไปเอง" แล้วเธอก็ออกจากห้องไปยังห้องโถงที่เธอดับไฟ วางกุญแจและขวดไว้อย่างระมัดระวัง ก่อนวิ่งไปยังบ้านของเพื่อนบ้านและเคาะประตูเสียงดัง "ใครมาเอาซะดึกเสียจริงๆ?" หญิงชราถามขณะยื่นศีรษะออกจากหน้าต่าง
"ขอให้ข้าพเจ้าเข้ามาหน่อย" มาเรียตอบ "ข้าพเจ้าทะเลาะกับพี่สาวคนโตและไม่อยากทะเลาะกันอีกต่อไปเลยมาให้ท่านช่วยให้ข้าพเจ้านอนที่นี่" หญิงชราจึงเปิดประตูและอนุญาตให้มาเรียเข้าไปนอนในบ้านของเธอ
และพระราชาทรงกริ้วโกรธเธอมากเพราะเธอหนีออกไป วันถัดมา เมื่อมาเรียกลับบ้าน เธอก็พบว่าต้นไม้ของพี่สาวทั้งสองเหี่ยวเฉาไป เพราะพวกเขาไม่เชื่อฟังคำสั่งของพ่อ เมื่อมองออกไปจากหน้าต่างห้องของพี่สาวคนโตของมาเรียซึ่งก็เห็นต้น Medlar ที่สุกงอมเต็มต้นในสวนของกษัตริย์ และพี่สาวรู้สึกอยากกินมาก จึงขอร้องให้น้องสาวช่วยหย่อนตังเองด้วยเชือกลงมาจากหน้าต่างเพื่อให้เธอปีนลงไปเด็ดผลไม้ แต่ในขณะที่มาเรียพยายามเด็ดผลไม้กลับพบว่าเธอได้เผชิญหน้ากับคนสวนที่ดึงตัวเธอเอาไว้และกล่าวว่า "เจ้ามาทำอะไรที่นี่ เจ้าหัวขโมยตัวน้อย!"
"อย่าเรียกข้าพเจ้าแบบนั้น" มาเรียพูดอย่างโกรธเคือง "ถ้าไม่อยากเจอเรื่องร้ายๆ" แล้วเธอก็ผลักเขาอย่างแรงจนเขาล้มลงไปในพุ่มมะนาว ก่อนที่เธอจะคว้าเชือกและปีนขึ้นไปที่หน้าต่างด้วยความรวดเร็ว
วันถัดมา พี่สาวคนกลางเกิดอยากกินกล้วยและขอร้องมาเรียจนยอมใจอ่อน ทั้งที่มาเรียเคยสัญญาว่าจะไม่ทำเรื่องแบบนี้อีกแล้ว แต่สุดท้ายเธอก็ยอมไปถึงสวนของพระราชาอีกครั้ง ครั้งนี้เธอได้พบกับพระราชาที่มองมาที่เธอด้วยสายตาคมและกล่าวว่า "อ้อ กลับมาอีกแล้วหรือ เจ้าเด็กเจ้าเล่ห์! ตอนนี้เจ้าจะต้องรับโทษที่ทำไว้"
พระราชาเริ่มสอบถามเกี่ยวกับสิ่งที่มาเรียทำไป และมาเรียไม่ได้ปฏิเสธอะไรเลย เมื่อการสอบสวนสิ้นสุดลง พระราชาก็กล่าวว่า "ตามมาที่บ้านของข้าด้วย แล้วเจ้าจะต้องรับโทษ" ขณะที่พูด พระราชาเริ่มเดินไปที่บ้าน และคอยมองกลับไปบ่อยๆ เพื่อให้แน่ใจว่าเธอไม่หนีไปไหน ทันใดนั้น เมื่อพระราชาหันกลับไป ก็พบว่าเธอหายไปอย่างสิ้นเชิง ราวกับว่าเธอไม่เคยอยู่ที่นั่นเลย การค้นหาทั่วทั้งเมืองไม่พบเธอแม้แต่ร่องรอยเดียว ทำให้พระราชาทรงโกรธจนทรุดลงและป่วยหนักไปหลายเดือน
ในขณะเดียวกัน พี่สาวทั้งสองของมาเรียได้แต่งงานกับเพื่อนสองคนของพระราชา และมีลูกสาวตัวน้อยๆ วันหนึ่ง มาเรียแอบเข้าไปที่บ้านของพี่สาวคนโตของเธอ เธอขโมยเด็กๆ มาจากที่นั่นและใส่ไว้ในตะกร้าสวยที่เต็มไปด้วยดอกไม้ทั้งข้างในและข้างนอกเพื่อให้ไม่มีใครสงสัยว่ามีเด็กสองคนอยู่ในนั้น จากนั้นเธอแต่งตัวเป็นชายและวางตะกร้าบนหัวของเธอ แล้วเดินผ่านพระราชวังไปอย่างช้าๆ พร้อมกับร้องบอกไปว่า
"ใครจะนำดอกไม้เหล่านี้ไปถวายพระราชาที่ป่วยจากความรัก?"
พระราชาที่นอนอยู่ในเตียงได้ยินคำพูดนี้และทรงสั่งให้คนสนิทไปซื้อเอาตะกร้าใบนี้มา เมื่อมันถูกนำมาให้พระราชาและเปิดฝาตะกร้าออก เสียงร้องดังออกมาและเมื่อพระราชามองเข้าไปก็พบกับเด็กสองคน พระราชาทรงโกรธจัดกับกลอุบายใหม่นี้ที่มาเรียเล่นกับพระองค์ และในขณะที่พระองค์กำลังครุ่นคิดว่าจะตอบโต้เธออย่างไร เขาก็ได้รับข่าวว่าพ่อของมาเรีย—พ่อค้า—ได้เสร็จสิ้นภารกิจที่พระราชาทรงมอบหมายให้และกลับมาที่บ้านแล้ว
ทันทีที่พระราชานึกถึงเรื่องที่มาเรียปฏิเสธการพบพระองค์และขโมยผลไม้ของพระราชา พระองค์ก็คิดจะเอาคืน ดังนั้นพระราชาจึงส่งสารผ่านผู้ช่วยว่าให้พ่อค้าไปพบพระองค์ในวันรุ่งขึ้น และนำเสื้อโค้ทที่ทำจากหินไปให้พระองค์ด้วย หากไม่ทำเช่นนั้นจะถูกลงโทษ
พ่อค้าผู้น่าสงสารรู้สึกเศร้าใจอย่างยิ่งตั้งแต่กลับมาถึงบ้านเมื่อวันก่อน แม้ว่าลูกสาวทั้งสองสัญญาว่าจะไม่มีอะไรเกิดขึ้นระหว่างที่เขาไม่อยู่ แต่เขากลับพบว่าพวกเธอแต่งงานไปโดยไม่ขออนุญาตจากเขา และตอนนี้ยังต้องเจอกับอุปสรรคใหม่ เขาไม่รู้ว่าจะทำเสื้อโค้ทจากหินได้อย่างไร เขาบีบมือของตัวเองและคร่ำครวญว่า พระราชาจะทำให้เขาล่มจมจนได้ จนกระทั่งมาเรียก็มาหาเขา "อย่ากังวลเรื่องเสื้อโค้ทหินเลย พ่อที่รัก แต่เอาชอล์กอันนี้ไป และไปที่พระราชวังบอกว่าไปวัดตัวพระราชา" พ่อไม่เข้าใจว่าจะใช้ชอล์กทำอะไร แต่เพราะเขาเคยได้รับความช่วยเหลือจากมาเรียหลายครั้งแล้ว เขาจึงเชื่อมั่นในตัวเธอและใส่ชอล์กลงในกระเป๋าก่อนจะไปที่พระราชวัง
“เรื่องนี้ไม่ดี” พระราชาตรัส เมื่อพ่อค้าเล่าถึงเหตุผลที่เขามาหา
“หม่อมข้าพเจ้าไม่สามารถทำโค้ทที่พระราชาต้องการได้” พ่อค้าตอบกลับ
“ถ้าอย่างนั้น หากเจ้าต้องการรักษาชีวิตของเจ้า ให้ยกตัวมาเรียลูกสาวของเจ้าให้ข้า” พระราชาตรัส
พ่อค้าทำได้เพียงเงียบและเดินกลับบ้านด้วยความเศร้า ขณะที่มาเรียนั่งรอเขาอยู่
“โอ้ ลูกสาวที่รัก ทำไมข้าถึงต้องเกิดมา พระราชาบอกว่าแทนที่ของเสื้อโค้ทหิน ข้าต้องยกตัวเจ้าให้เขาแทน”
“อย่าเสียใจไปเลย พ่อที่รัก ให้พ่อไปหาตุ๊กตาที่ทำเหมือนตัวข้าพเจ้ามาแล้วเอาเชือกผูกไว้ที่หัว เพื่อข้าพเจ้าจะได้ดึงเชือกตอบว่า ‘ใช่’ หรือ ‘ไม่ใช่’”
พ่อค้าจึงออกไปหาตุ๊กตาทันที
พระราชาอยู่ในพระราชวังของพระองค์ โดยมั่นใจว่าในครั้งนี้มาเรียคงหนีไม่พ้น และตรัสกับคนรับใช้ว่า “หากท่านใดมาพร้อมลูกสาวและขอพบข้า ให้พาตัวหญิงสาวไปยังห้องของข้า และอย่าให้เธอออกจากห้อง”
เมื่อประตูห้องปิดลง พร้อมกับมาเรียที่ซ่อนตุ๊กตาไว้ใต้ผ้าคลุม เธอจึงซ่อนตัวใต้โซฟา มือยังกำเชือกที่ผูกไว้กับหัวตุ๊กตาแน่น
“มาเรีย หวังว่าเจ้าจะสบายดีนะ” พระราชาตรัสเมื่อทรงเข้ามาในห้อง ตุ๊กตาพยักหน้า พระราชาทรงกล่าวต่อไป “ตอนนี้เราจะเริ่มตรวจสอบบัญชี” และพระองค์เริ่มจากสิ่งที่เกิดขึ้นแล้วค่อยๆ เล่าถึงทุกเรื่องไปจนถึงตะกร้าดอกไม้ และทุกครั้งที่กล่าวถึงความผิดมาเรียจะดึงเชือกให้หัวตุ๊กตาพยักหน้า
“ผู้ใดที่ล้อเลียนข้าควรตาย” พระราชากล่าวเมื่อการสอบสวนสิ้นสุดลง และทรงหยิบดาบออกมาฟันหัวตุ๊กตาทิ้ง ตุ๊กตาหัวตกลงมาหาพระองค์ และเมื่อพระองค์รู้สึกถึงสัมผัสแห่งจูบ พระราชาตะโกนว่า “อา มาเรีย มาเรีย ผู้หวานในความตาย แสนยากในการดำรงชีวิต! ชายผู้ฆ่าเจ้าไม่คู่ควรแก่การมีชีวิต!” และพระองค์เตรียมจะฟันดาบลงที่ตัวเอง
แต่ในขณะนั้น มาเรียตัวจริงกระโดดออกจากใต้เตียงและพุ่งเข้าไปในอ้อมแขนของพระราชา และในวันรุ่งขึ้น ทั้งสองก็ได้แต่งงานกันและใช้ชีวิตอย่างมีความสุขตลอดหลายปี.
