🫦
คลั่งรัก: เพื่อนพ่อรสแซ่บ
เมื่อความรักต้องห้ามระหว่าง “กาเอล” เด็กสาวลูกครึ่งวัย 18 ปี กับ “คริสโตเฟอร์” นักธุรกิจพันล้านวัย 42 ปี ผู้เป็นเพื่อนสนิทของพ่อเธอ ก้าวล้ำจากเส้นแบ่งแห่งศีลธรรมสู่ความปรารถนาอันลึกล้ำ หัวใจที่เคยต้องยับยั้งชั่งใจกลับลุกไหม้ด้วยไฟพิศวาสที่ไม่มีวันมอดดับ
บทที่ 1
รอยจูบในความทรงจำ
กาเอลในวัยเยาว์ยืนเก้ๆ กังๆ อยู่ท่ามกลางห้องจัดเลี้ยงอันโอ่อ่าที่เต็มไปด้วยแสงไฟระยิบระยับจากแชนเดอเลียร์คริสตัลกลางห้อง โถงสูงโปร่งราวกับจะจรดฟ้าอบอวลไปด้วยกลิ่นไวน์ชั้นดี น้ำหอมราคาแพง และเสียงเพลงคลาสสิกที่บรรเลงด้วยวงออร์เคสตร้าก็สร้างบรรยากาศหรูหราไร้ที่ติ เธอรู้ดีว่าเธอไม่ใช่แขกสำคัญ ไม่ใช่แม้กระทั่งผู้ใหญ่คนหนึ่งในสายตาใครสักคน
แววตาสีเฮเซลกลมโตกวาดมองไปรอบตัว ทุกคนดูสูงส่ง เปล่งประกายด้วยบารมีที่ไม่อาจสัมผัส เธอกำชายกระโปรงเดรสสีขาวงาช้างแน่น ขาเล็กๆ ก้าวหลบเมื่อชนไหล่ชายแปลกหน้าที่มองเธอด้วยแววตารำคาญใจ
“ระวังหน่อย เด็กมาทำอะไรในงานแบบนี้”
น้ำเสียงนั้นเยียบเย็นและเฉยชาจนหัวใจของเธอหดเกร็ง ริมฝีปากล่างเม้มแน่นอย่างพยายามไม่ให้ตัวเองร้องไห้ออกมา
กลิ่นไวน์จากแก้วในมือแขกข้างตัวแตะจมูกเธอเจือปนไปกับกลิ่นหนังจากโซฟาราคาแพงและกลิ่นไม้โอ๊คจากเฟอร์นิเจอร์โดยรอบ มันคือกลิ่นของโลกของผู้ใหญ่ ที่เธอยังรู้สึกแปลกแยก ไม่อาจเข้าใจหรือแทรกแซงได้
และในขณะที่เด็กหญิงตัวเล็กกำลังจะเดินหนีไปหามุมปลอดภัยในความเงียบ เขาก็ปรากฏตัว
ชายหนุ่มเจ้าของเรือนผมสีน้ำตาลเข้มตัดกับผิวสองสีในแบบลูกครึ่งที่ดูสูงส่งและเข้าถึงยาก เขาสวมสูทสีดำสนิทที่เข้ารูปกับแผ่นอกกว้างและช่วงไหล่กว้างขวาง ราวกับรูปปั้นสลักที่สง่างามและบ่งบอกถึงอำนาจและความมั่นคง เสียงรองเท้าหนังของเขากระทบพื้นไม้เงาวับดังแผ่วเบาแต่มั่นคงทุกย่างก้าว เขามาหยุดยืนตรงหน้าของเธอ ก่อนจะย่อตัวลงเล็กน้อยให้ระดับสายตาอยู่เท่ากัน รอยยิ้มที่ปรากฏบนใบหน้าของเขาไม่ได้จางหรือแข็งกระด้างอย่างคนอื่น มันอบอุ่น… ละมุน และมีอะไรบางอย่างที่ทำให้หัวใจของเธอสั่นอย่างประหลาด
“เธอหลงทางหรือเปล่าคนเก่ง?” เสียงทุ้มของเขาแผ่วลงเล็กน้อย ราวกับกลัวจะทำลายบรรยากาศรอบตัว กลิ่นโคโลญจน์หรูอ่อนๆ หอมอบอวลแทรกซึมไปในทุกห้วงลมหายใจของเธอ สัมผัสแผ่วเบาของมือของเขาที่แตะลงบนไหล่เล็กๆ ของเธอ ทำให้เธอสะดุ้งเล็กน้อยจากความอบอุ่นที่ซึมลึกเข้าไปในใจของเด็กหญิงตัวน้อยทันที
“หนู...หนูน่าจะหลงค่ะ” เสียงของเธอสั่น อาจเนื่องมาจากการพยายามกลั้นใจให้ตัวเองดูเข้มแข็ง ดูไม่น่าเวทนาในสายตาของเขา
ชายหนุ่มแปลกหน้าหัวเราะเบาๆ ในลำคอ จากนั้นมือหนาแต่เรียวงามข้างหนึ่งจึงยื่นมาปาดน้ำตาที่คลอเบ้าของเธออย่างอ่อนโยน ก่อนจะยื่นหน้าเข้ามาใกล้ และประทับริมฝีปากลงบนหน้าผากของเธอแผ่วเบา
มันไม่ใช่จูบของคนรัก ไม่ใช่จูบของพ่อแม่ แต่มันคือจูบที่อ่อนโยนและปกป้องอย่างประหลาด เป็นสัมผัสเดียวในโลกที่ทำให้หัวใจของเด็กหญิงตัวน้อยเต้นแรงอย่างไม่เข้าใจตัวเอง แต่กลับรู้สึกปลอดภัยและอบอุ่นอย่างที่ไม่เคยได้รับมาก่อน ความรู้สึกนั้นฝังลึกในใจราวกับถูกสลักไว้ด้วยเพชร
“มาเถอะ กลับไปอยู่กับพ่อแม่ของเธอกัน เดี๋ยวคนอื่นจะหาว่าฉันลักพาตัวนางฟ้าไปนะ” เขากระซิบข้างหูบอบบางของเด็กหญิงตัวเล็ก พร้อมรอยยิ้มเจ้าเล่ห์นิดๆ ในแววตา พร้อมทั้งจูงมือเล็กๆ ของเธอเดินฝ่าฝูงชนตรงไปยังโซนรับรองแขกวีไอพี ท่ามกลางสายตาที่มองมาอย่างสงสัยของแขกคนอื่นๆ
กาเอลเดินตามเขาไปอย่างว่าง่าย สัมผัสที่หน้าผากยังอุ่นซ่าน และกลิ่นโคโลญจน์ของเขายังคงติดตรึงในห้วงความคิด...ราวกับเป็นจุดเริ่มต้นของความรู้สึกแปลกใหม่ที่เธอไม่เคยรู้จักมาก่อน
“พ่อ!” คนตัวสูงก้มลงมองเมื่อมือเล็กในมือของเขากระตุกฉุดรั้งเขาไว้เล็กน้อยพร้อมกับเสียงเล็กๆ ที่เอ่ยขึ้นข้างๆ เขาอย่างเด็กดีใจ
กระทั่งคริสโตเฟอร์นำกาเอลมายืนตรงหน้าชายหญิงคู่หนึ่งที่กำลังคุยอยู่กับแขกคนอื่นๆ อย่างออกรส และทันทีที่ผู้หญิงในชุดราตรีที่สง่างามเงยหน้าขึ้นมอง และร้องว่า “อ๊ะ เกล! ลูกไปซนที่ไหนมาอีกแล้ว ใช่ไหม?”
คริสโตเฟอร์มองเจ้าของเสียงแล้วก็ต้องชะงัก ดวงตาเบิกกว้างด้วยความประหลาดใจ
“อเล็กซิส… มาดามนงค์นภา…” เสียงของเขาพร่าไปชั่วขณะ “ไม่น่าเชื่อเลยว่าเราจะได้เจอกันที่นี่”
อเล็กซิส เดอ ลา ฟรองซ์ เพื่อนสนิทของเขาหันมามองก่อนจะยิ้มกว้าง
“เฮ้ นั่นคริสนี่ นภาดูสิ เราเจอใคร! คริส ไม่เจอกันนานมากจริงๆ นี่นายยังหล่อเหลาเหมือนเมื่อก่อนไม่เคยเปลี่ยนแปลงเลยนะ”
เขาโอบไหล่ภรรยาคนไทยของเขา ก่อนจะหันไปเห็นกาเอลที่ยืนจับมือคริสโตเฟอร์อยู่ ใบหน้าของอเล็กซิสเต็มไปด้วยความประหลาดใจไม่แพ้กัน “อ้าว…แล้วนี่นายไปเจอกับกาเอล…ลูกสาวของฉันได้ยังไง”
คำพูดของอเล็กซิสทำให้คริสโตเฟอร์ถึงกับนิ่งลงอีกหน ใบหน้าหล่อเหลาฉายแววงุนงง ก่อนที่ดวงตาคมจะก้มมองเด็กหญิงตัวเล็กที่เขาเพิ่งจูบหน้าผากไปเมื่อครู่ ด้วยความรู้สึกที่ซับซ้อนเกินกว่าจะอธิบายได้
“กาเอล... เธอคือลูกสาวของนายเองหรอกหรือ?” เขาพึมพำกับตัวเอง พร้อมกับความทรงจำในครั้งที่เพื่อนสนิทได้เคยเล่าถึงลูกสาวคนแรกที่คลอดที่ประเทศไทยบ้านเกิดของภรรยาชาวไทยของเขาผุดขึ้นมาในหัว และเนื่องจากธุรกิจการงานที่เขาและเพื่อนรุ่นพี่ต่างคนต่างก็ยุ่งในภาระต่างๆ ของกันและกัน หนุ่มรุ่นน้องคนนี้จึงยังไม่โอกาสได้เห็นหน้าบุตรสาวของพวกเขาตั้งแต่วันที่เธอลืมตาดูโลก อีกทั้ง เนื่องจากอเล็กซิสให้ความสำคัญอย่างยิ่งต่อความเป็นส่วนตัวและภาพถ่ายของบุตรสาว โดยเฉพาะในยุคที่ข้อมูลส่วนตัวอาจรั่วไหลง่าย เพื่อความปลอดภัยของเธอเอง ดังนั้นจึงยิ่งไม่น่าแปลกใจเลยที่เขาจะไม่รู้ว่ากาเอลคือลูกสาวของเพื่อนรุ่นพี่จนถึงวันนี้
ส่วนกาเอล... เธอไม่ได้รับรู้ถึงความประหลาดใจของพวกเขาเลยแม้แต่น้อย ใบหน้าเล็กๆ นั้นยังคงยิ้มบางๆ โดยไม่รู้ว่าชายหนุ่มที่เธอเพิ่งรู้สึกอบอุ่นและประทับใจตั้งแต่แรกพบ คือเพื่อนสนิทของบิดา และจะเป็นใครบางคนที่เธอจะไม่มีวันลืมไปตลอดชีวิต
...
แปดปีต่อมา—
กาเอลนั่งไขว่ห้างอยู่บนเก้าอี้ในห้องนั่งเล่นสไตล์โมเดิร์นของเพนต์เฮาส์ส่วนตัว กลิ่นหอมของชามิ้นต์อุ่นในถ้วยแก้วระเหยเป็นไอบางเบา คลอไปกับเสียงโทรทัศน์ที่ฉายภาพข่าวบันเทิงต่างประเทศอย่างต่อเนื่อง ‘คริสโตเฟอร์ โมเนต์ กับเซเลน่า วิคตอเรีย สวีทหวานกลางปารีส’ หัวข้อข่าวที่กระพริบอยู่บนจอทำให้เธอเบือนหน้าหนีอย่างหงุดหงิด เสียงหัวเราะของนักข่าวในคลิป กับเสียงกล้องถ่ายภาพที่แชะไม่หยุดนั้นบาดลึกในใจเธอ
กลิ่นน้ำหอมลาเวนเดอร์บนชุดนอนผ้าไหมสีครีมที่เธอสวมอยู่ไม่อาจปลอบประโลมความปั่นป่วนในอกในใจของเธอได้เลย แม้จะหลับตา เธอก็ยังเห็นภาพรอยยิ้มของเซเลน่าและมือหนาสีแทนที่แตะเอวหล่อนราวกับเป็นเจ้าของ
“เขาไม่ใช่ของเธอด้วยซ้ำ…” เสียงเล็กๆ กระซิบในใจ แต่มันไม่อาจดับไฟในอกได้
ภาพรอยจูบในวัยเด็กผุดขึ้นมาในความทรงจำ กลิ่นน้ำหอมของเขา สัมผัสที่หน้าผากนั้น และน้ำเสียงอ่อนโยนที่แม้แต่ผู้ใหญ่ก็ไม่เคยให้ เธออยากจะลืม อยากจะบอกตัวเองว่านั่นเป็นเพียงความประทับใจของเด็กหญิงคนหนึ่ง แต่มันไม่เคยจางหายแม้แต่วันเดียว
“ถึงเวลาแล้ว...” เธอลืมตาในทันใด ดวงตาสีเฮเซลฉายแววแน่วแน่
…
“พ่อขา~ มันจะดีมั้ย ถ้าหนูอยากไปฝึกเรียนรู้เรื่องหุ้นน่ะค่ะ” เสียงออดอ้อนนั้นกังวานอยู่ในห้องทำงานของอเล็กซิส เดอ ลา ฟรองซ์ ผู้เป็นพ่อ ท่ามกลางกองเอกสารและจอคอมพิวเตอร์ที่รายล้อมตัวเขาบ่งบอกถึงภาระหน้าที่และอำนาจที่มากมาย
“ก็ดีนะ แต่ว่าจะไปเรียนที่ไหนละครับ ลูก?” เขาเงยหน้าขึ้นมามองเธออย่างกะทันหัน
“เรียนกับคุณอาคริส ก็ต้องพักที่บ้านของคุณอาคริสไงคะ เขาเป็นเพื่อนสนิทของคุณพ่อสมัยเรียนอยู่แล้วนี่นา หนูอยากเรียนรู้แบบจริงจัง ได้เห็นการบริหารของจริง” เธอยิ้มอ่อนโยน พร้อมกับใช้เสียงหวานออดอ้อนจนคนเป็นพ่อเริ่มใจอ่อน แต่เขายังลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนถอนหายใจยาว
“ลูกนี่อ้อนเหมือนแม่ไม่มีผิด… เอาล่ะ ไปก็ไป เดี๋ยวพ่อจะโทรขอเจ้าคริสให้ แต่ต้องระวังตัว รู้ไหม?”
เธอโถมตัวเข้ากอดเขาทันที “ขอบคุณค่ะพ่อขา~ หนูจะตั้งใจเรียนให้ดีที่สุดเลยค่ะ!”
…
คฤหาสน์คริสโตเฟอร์ โมเนต์
เสียงล้อรถลัมโบร์กินีรุ่นล่าสุดหยุดนิ่งด้วยระบบที่ควบคุมได้โดยนุ่มนวลหน้าประตูเหล็กอัตโนมัติของคฤหาสน์สีขาวครีม ที่โอ่อ่าราวกับราชวังในเทพนิยายคลาสสิกที่คนขับรถหรูสาวแสนสวยมักจะเคยอ่านเล่นยามเธอเป็นเด็กหญิงตัวเล็ก โดยไม่ถึงอึดใจ ประตูเหล็กบานใหญ่ก็เปิดต้อนรับเธอเข้าสู่โลกของเขาอย่างช้าๆ เบื้องหน้าคือทางเดินยาวปูด้วยหินอ่อนแวววาว สองข้างทางคือต้นสนตัดแต่งอย่างปราณีต กลิ่นดินชื้นจากระบบรดน้ำอัตโนมัติปะปนมากับกลิ่นมะลิจากสวนหลังบ้านที่ลอยมากับลม
เธอก้าวลงจากรถด้วยท่วงท่าที่สง่างาม เดรสผ้าซาตินเนื้อดีสีฟ้าอ่อนปลิวพลิ้วไหวตามแรงลม ดวงตาสีเฮเซลของเธอมองไปรอบๆ ด้วยความประทับใจ แสงแดดสะท้อนเงาบนพื้นหินอ่อนจนดูพร่างพราย ราวกับทุกก้าวที่เดินเข้าไปคือภาพในความฝัน
ประตูไม้สักบานใหญ่เปิดออกเผยให้เห็นโถงสูงสองชั้นภายในคฤหาสน์ กลิ่นหนังแท้จากโซฟาสั่งทำพิเศษ กลิ่นกาแฟเข้มจากเครื่องชงอัตโนมัติ และกลิ่นเครื่องหอมอ่อนๆ จากตะเกียงอโรมาตลบอบอวลอยู่ภายใน
เธอยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น หัวใจเต้นแรงราวกับมันจะกระโจนออกมาทันทีที่เสียงฝีเท้าหนักแน่นดังขึ้นบนบันไดวนไม้โอ๊คด้านบน
และเมื่อเขาปรากฏตัว—
คริสโตเฟอร์ โมเนต์ สวมเสื้อเชิ้ตสีขาวแขนพับขึ้นถึงข้อศอก กางเกงสแลคสีเทากลมกลืนไปกับโทนสีห้อง แววตาของเขามีประกายสงสัยระคนทึ่งเมื่อเห็นเธอยืนอยู่ตรงนั้น ท่ามกลางอาณาจักรของเขาเอง
กลิ่นตัวของเขายังคงเหมือนเดิม—กลิ่นที่ฝังอยู่ในความทรงจำของเธอมาแปดปี กลิ่นของไม้หอม หนัง ที่เธอไม่อาจลืมเลือน
“กาเอล... เธอมาทำอะไรที่นี่?” เสียงของเขาทุ้มต่ำ แฝงไปด้วยพลังและน่าอันตรายอย่างไม่ได้ตั้งใจไปพร้อมกัน
เธอยิ้ม ยกคิ้วเล็กน้อยอย่างท้าทาย แล้วตอบด้วยเสียงที่นุ่มนวลแฝงความกล้าหาญ
“มาทวงรอยจูบของหนูคืนค่ะ…”
บทที่ 2
เกมรัก...เดิมพันหัวใจ
เกมต้องห้าม
เสียงประตูไม้สักบานใหญ่ค่อยๆ ปิดลงอย่างนุ่มนวลเบื้องหลังของเธอ ความเงียบในคฤหาสน์ทำให้เสียงส้นสูงของเกลดังก้องในโถงกว้าง ขณะเดินตรงไปยังชายหนุ่มที่ยืนอยู่กลางบันไดวน ราวกับทุกก้าวที่เดินเข้าไปใกล้ คือการลบระยะห่างแปดปีแห่งการเฝ้ามอง... และแรงปรารถนาที่ร้อนแรงกว่าเดิม
กลิ่นกายของคริสโตเฟอร์ยิ่งชัดขึ้นเมื่อเธอเข้าใกล้ ใกล้พอจะได้กลิ่นกลิ่นโคโลญจน์แนว Woody Amber จากผิวอุ่นๆ ของเขา กลิ่นที่คล้ายกับยามเย็นในฤดูใบไม้ร่วง หอม ลุ่มลึก ราวกับกำลังโอบกอดเธอ
“ทวงรอยจูบ?” เขาทวนคำช้าๆ ดวงตาสีน้ำตาลเข้มสบดวงตาของเธอนิ่ง ยากจะคาดเดาความรู้สึกได้ “เด็กอย่างเธอ...รู้หรือเปล่าว่ากำลังเล่นอยู่กับอะไร?”
“รู้สิคะ” เกลยิ้ม มุมปากโค้งขึ้นน้อยๆ อย่างคนที่เตรียมการมานาน “เกมของผู้ใหญ่ใช่ไหมคะ?... งั้น...สอนหนูสิ”
ความเงียบงันปกคลุมระหว่างคนสองคนเป็นเสี้ยววินาที แต่ความร้อนระอุในบรรยากาศกลับแทบลุกเป็นไฟ
คริสโตเฟอร์หลุบตามองเธอ ราวกับกำลังประเมินค่าระหว่างความกล้า...กับความเขลา
“เธอ...โตเกินไปแล้วจริงๆ”
……
ในห้องรับแขกที่ตกแต่งอย่างหรูหรา กลิ่นหนังแท้และกาแฟเข้มหอมอ่อนๆ อบอวลอยู่ในอากาศ เสียงแผ่วของดนตรีที่คลอคลอเคล้าอย่างนุ่มนวลจากลำโพงระบบเสียงรอบทิศ กาเอลนั่งไขว่ห้างบนโซฟาหนังสีดำ เธอปลดกระเป๋าถือ Hermes วางข้างตัวก่อนเอนหลังลงเล็กน้อย ปลายนิ้วเรียวยาวลากผ่านผิวโซฟาเหมือนตั้งใจจะดึงสายตาเขาให้จดจ้องที่การเคลื่อนไหวนั้น
แน่นอน...เขาจ้องอยู่
“หนูอยากเรียนรู้เรื่องหุ้นกับคุณอา” เธอเอ่ยเสียงนิ่ง “หนูอยากลงทุนในชีวิตตัวเอง...ด้วยความรู้ ไม่ใช่แค่เงินของพ่อแม่”
“หุ้นไม่ใช่เรื่องสนุกนะ กาเอล” เขาหรี่ตามอง “มันคือเกมของความเสี่ยง และจิตวิทยา ถ้าพลาด...อาจเสียทุกอย่าง”
“นั่นล่ะค่ะ...หนูถึงอยากให้คุณอาสอน” เธอเอนตัวเข้าหาเขาเล็กน้อยจนกลิ่นกายหวานแบบดอกเนโรลี่ผสมไม้ซีดาร์หอมแตะจมูกของเขา “หนูเชื่อว่าคริสโตเฟอร์ โมเนต์...ไม่มีทางพลาด”
ชายตรงหน้านิ่งเงียบไป ก่อนจะจุดประกายรอยยิ้มไว้บางๆ ที่มุมปาก
“งั้นก็เริ่มพรุ่งนี้...ตีห้าครึ่ง ฉันเทรดหุ้นยุโรปตอนนั้น”
“ตกลงค่ะ” กาเอลยิ้ม “แล้วถ้าหนูทำได้ดี...หนูจะได้รางวัลไหม?”
คริสโตเฟอร์โน้มตัวเข้ามาใกล้จนเธอได้ยินเสียงลมหายใจของเขา
“อย่าเรียกรางวัลจากฉันเลย...เพราะถ้าฉันเริ่มให้ มันจะไม่มีทางหยุด”
เธอกลืนน้ำลายโดยไม่รู้ตัว รู้สึกได้ถึงบางอย่างที่สั่นไหวในท้องน้อย…
……
เช้าตรู่ของวันรุ่งขึ้น …
ห้องทำงานส่วนตัวของคริสโตเฟอร์ถูกเปิดใช้งานอย่างเต็มที่ คอมพิวเตอร์หลายตัวบนหน้าจอส่องสว่างวาบด้วยกราฟและตัวเลขที่ขยับขึ้นลงอย่างรวดเร็ว เสียงพิมพ์คีย์บอร์ดดังรัวคลอไปกับเสียงกระซิบคำสั่งที่คริสโตเฟอร์พูดกับตัวเอง กาเอลในชุดเดรสผ้าซาตินสีงาช้างเรียบหรูที่ดูสบายตัว นั่งอยู่ตรงมุมห้อง ดวงตาจับจ้องทุกการเคลื่อนไหวของคริสโตเฟอร์อย่างตั้งใจ เธอจดบันทึกทุกรายละเอียดอย่างรวดเร็วเมื่อเขาอธิบายถึงกลยุทธ์การเทรดหุ้นยุโรปที่ซับซ้อน ไม่ว่าจะเป็นหลักการของ Fibonacci Retracement, การอ่านแท่งเทียนแบบ Doji หรือแม้แต่จิตวิทยาเบื้องหลังการขึ้นลงของตลาด
ตลอดวันนั้น คริสโตเฟอร์ทดสอบความเข้าใจของเธอด้วยคำถามยากๆ เขาไม่ได้สอนแบบง่ายๆ แต่โยนโจทย์ที่ต้องใช้การคิดวิเคราะห์อย่างหนักหน่วง
“ถ้าดัชนี CAC 40 ร่วงลง 3% ในหนึ่งชั่วโมงเพราะข่าวลือเรื่องนโยบายใหม่ของ ECB เธอจะทำยังไง? ขาย? ซื้อ? หรือรอดู?” น้ำเสียงของเขาเฉียบคม แต่กาเอลตอบโต้ด้วยเหตุผลที่รัดกุมไม่แพ้กัน เธอมักจะอ้างอิงข้อมูลที่ได้จากบทวิเคราะห์ล่าสุดที่เธออ่านอย่างรวดเร็วเมื่อคืนนี้ การโต้ตอบระหว่างศิษย์กับอาจารย์เป็นไปอย่างเข้มข้น ราวกับการประลองปัญญา
"ในสถานการณ์ของข่าวลือที่ไม่ชัดเจนแบบนี้ หนูจะยังไม่รีบตัดสินใจขายค่ะ" กาเอลตอบด้วยน้ำเสียงมั่นคง ดวงตาจับจ้องเขาอย่างไม่หวั่นไหว "ตลาดมักจะตอบสนองต่อข่าวลือเกินจริงเสมอในช่วงแรก โดยเฉพาะเมื่อไม่มีข้อมูลยืนยันจาก ECB โดยตรง"
"สิ่งที่หนูจะทำคือเฝ้ารอดู 'วอลุ่ม' ค่ะ" เธอกล่าวต่ออย่างใจเย็น "ถ้าการร่วงลงมาพร้อมกับวอลุ่มการซื้อขายที่สูงผิดปกติ นั่นอาจเป็นสัญญาณของนักลงทุนรายใหญ่ที่กำลังเทขายจริงๆ แต่ถ้าเป็นแค่วอลุ่มปกติ หรือแม้แต่ลดลง นั่นแปลว่าส่วนใหญ่ยังคงเป็นแค่ 'Panic Sell' จากนักลงทุนรายย่อย"
"จากนั้น หนูจะรอข่าวประกาศอย่างเป็นทางการ หรือสัญญาณที่ชัดเจนกว่านี้จาก ECB ค่ะ และถ้าแนวโน้มยังคงร่วงอย่างมีนัยสำคัญ หนูจะพิจารณา 'Short Sell' แทนการขายแบบปกติ เพราะการตกจากข่าวลือ มักจะตกแรงและเร็ว แต่ก็มีโอกาสที่จะ 'เด้งกลับ' ได้รวดเร็วเช่นกันเมื่อข่าวลือถูกปัดตกไป หรือมีข้อมูลที่ชัดเจนกว่าเข้ามา"
เธอเว้นช่วงเล็กน้อยแล้วเสริมด้วยรอยยิ้มบางเบา "แต่ถ้ามองจากข้อมูลเมื่อคืน...นโยบายของ ECB ยังคงอยู่ในกรอบที่คาดการณ์ได้ค่ะ ข่าวลือแบบนี้อาจเป็นแค่การทดสอบตลาดเท่านั้น"
“สมมติว่ามีข่าวใหญ่หลุดออกมาแบบจงใจเพื่อปั่นราคา เธอจะมองออกได้ยังไงว่านี่คือ 'ข่าวจริง' หรือ 'ข่าวปั่น'”
คริสโตเฟอร์ถามขณะที่เขายังคงจดจ่ออยู่กับหน้าจอ ดวงตาของเขาฉายประกายท้าทาย กาเอลเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะตอบด้วยรอยยิ้มบางเบา
“ถ้าหนูเป็นคนปล่อยข่าว...หนูจะปล่อยในเวลาที่ตลาดอ่อนไหวที่สุด และจะใช้ช่องทางที่ดูน่าเชื่อถือ แต่ข้อมูลไม่สามารถตรวจสอบได้ทันที”
คริสโตเฟอร์หันมามองเธอ ดวงตาของเขาฉายแววประหลาดใจระคนพอใจอย่างเห็นได้ชัด
“เธอฉลาดกว่าที่ฉันคิดกาเอล… สมเป็นลูกของอเล็กซิส”
“หนูไม่ได้อยากเป็นแค่ลูกของพ่อค่ะ” เธอยิ้ม “หนูอยากเป็นกาเอล โมเนต์”
บทเรียนยังคงดำเนินไปอย่างเข้มข้นตลอดทั้งสัปดาห์ ไม่ใช่แค่เรื่องตัวเลขและกราฟ แต่เป็นการสอนให้เธอรู้จักอ่านคน อ่านเกม และอ่านกระแสโลก กาเอลเรียนรู้เร็วอย่างน่าตกใจ ความเฉียบคมของเธอทำให้คริสโตเฟอร์ต้องประหลาดใจอยู่เสมอ เขาสอนเธอทุกอย่างที่เขารู้ ไม่ปิดบังอะไร และเธอก็ซึมซับทุกอย่างไว้อย่างกระหายความรู้
……
สัมผัสของเกมที่รุมร้อน
คืนวันนั้น เวลาล่วงเลยไปจนเกือบเที่ยงคืน... เสียงแผ่วของดนตรีที่คลอเบาๆ จากลำโพงระบบเสียงรอบทิศในห้องนั่งเล่นส่วนตัวของเพนต์เฮาส์ แสงไฟสีส้มสลัวจากโคมไฟตั้งโต๊ะสะท้อนผิวแก้วไวน์แดงที่กาเอลถือไว้
เธอนั่งอยู่บนโซฟาขนาดใหญ่ ในชุดเดรสผ้าซาตินสีครีมที่บางเฉียบแนบชิดไปกับผิวกายทุกส่วน เผยให้เห็นแผ่นหลังเปลือยเปล่าที่แวววาวสะท้อนแสงไฟ เธอเหยียดขาเปลือยเปล่าข้างหนึ่งบนโซฟา ค่อยๆ จิบไวน์อย่างช้าๆ ขณะมองไปที่ประตูห้องทำงานของคริสโตเฟอร์ที่อยู่ไม่ไกลนัก บางที...เขาอาจจะยังทำงานอยู่
เสียงฝีเท้าหนักแน่นที่คุ้นเคยดังขึ้นจากทางเดิน คริสโตเฟอร์เดินเข้ามาในห้องเนื่องจากเขามองเห็นแสงไฟ ใบหน้าของเขายังคงเคร่งเครียดเล็กน้อยจากการทำงานหนัก ดวงตาคมจับจ้องอยู่ที่ร่างบอบบางบนโซฟา ดูเหมือนว่าสายตาของเขาจะเปลี่ยนไป...ไม่ใช่สายตา ‘เพื่อนสนิทของพ่อเธอ’ อีกต่อไป
“ยังไม่นอนอีกหรือกาเอล?” เขาเอ่ยถามพลางเดินเข้ามานั่งฝั่งตรงข้าม
กาเอลวางแก้วไวน์ลงบนโต๊ะกระจกข้างตัว เสียงของมันกระทบกันอย่างนุ่มนวล เป็นจังหวะที่ทำให้บรรยากาศยิ่งตึงเครียด เธอเอนหลังพิงพนักโซฟา สายตาจับจ้องเขาอย่างมั่นคง
"หนูนอนไม่หลับค่ะ... คิดถึงแต่บทเรียนที่อาคริสสอน" เธอเอียงคอเล็กน้อยอย่างยั่วเย้า "แล้วอาคริสล่ะคะ...เข้ามาในห้องนี้ทำไม"
เขาจับจ้องมาที่เธอ ดวงตาของเขาฉายแววที่ยากจะอ่านออก แต่กาเอลรู้สึกได้ถึงความร้อนระอุที่ซ่อนอยู่
“เธอต่างหาก...ที่เชื้อเชิญฉันด้วยสายตาแบบนี้” คริสโตเฟอร์ตอบเสียงต่ำ “เธอรู้ไหมว่า...สายตาของเธอมันอันตราย”
“อันตรายกับใครคะ? กับหนู...หรือกับคุณอา คริส?”
เธอถามพลางลุกขึ้นเดินไปยังที่นั่งข้างเขา กลิ่นไวน์แดงจากลมหายใจของเธอนั้นยั่วเย้า เสียงฝ่าเท้าเปล่าบนพรมขนนุ่มทำให้เธอเคลื่อนที่อย่างเงียบงัน แต่ทุกย่างก้าวกลับสร้างแรงดึงดูดถึงเขาอย่างมหาศาล
“เกล...” เพื่อของบิดาของหญิสาวเอ่ยเตือน น้ำเสียงขาดความแน่ใจแบบที่ไม่เคยมีมาก่อนในชีวิตเขา
แต่เธอไม่ได้หยุด
นิ้วเรียวยาวของเธอยกขึ้นแตะกระดุมเม็ดบนของเสื้อเชิ้ตเขา ก่อนค่อยๆ รูดมันออก...ทีละเม็ด ทีละชั้น...
เขายืนนิ่ง ปล่อยให้มือเรียวขาวนุ่มๆ ของเธอลูบผ่านแผงอกแน่นๆ ที่อบอุ่นและมีกลิ่นเฉพาะตัว เหมือนกำลังทดสอบว่าเขาจะ ‘ห้ามใจ’ ได้หรือไม่
เธอแนบใบหน้าเข้ากับแผ่นอกนั้น สูดลมหายใจลึก เสียงหัวใจของเขาเต้นดัง... และชัดเจน
เธอเงยหน้าขึ้นสบตาเขา ริมฝีปากที่เปื้อนรอยไวน์เอ่ยกระซิบ...
“หัวใจคุณอา...ไม่ได้ปฏิเสธหนูเลยสักนิด”
บทที่ 3
เปลวไฟแห่งความปรารถนา
แสงไฟสลัวๆ จากโคมไฟมุมห้องสาดแสงส้มอ่อนๆ วาบไหวบนเรือนร่างของเธอ ละอองกลิ่นไวน์และกลิ่นผิวกายที่อบอวลไปด้วยน้ำหอมกลิ่นเนโรลี่ผสมอำพันละมุน ทำให้บรรยากาศรอบตัวยิ่งชวนฝัน
เกลยังแนบใบหน้าอยู่กับแผงอกอุ่นของเขา ริมฝีปากอ่อนนุ่มเคลื่อนไหวบางเบาไปบนกล้ามเนื้อที่แน่นตึงใต้ผิวเนียนเรียบ กลิ่นหอมเฉพาะตัวจากเรือนกายเขากระตุ้นให้หัวใจของเธอเต้นรัวขึ้นทุกขณะ
“เกล…” เสียงของเขาต่ำลง อ่อนโยนแต่สั่นไหว คล้ายจะห้ามปราม...แต่ไม่มีแรงจะต่อต้าน
เธอยกมือขึ้น ไล้นิ้วไปตามแนวกรามเขาอย่างจงใจ สายตาสบกับนัยน์ตาสีน้ำตาลทองของเขาที่ตอนนี้ฉายแววร้อนแรงด้วยเปลวเพลิงปรารถนา
“คุณอาไม่เคยปฏิเสธหนูเลย ไม่ว่าจะด้วยคำพูด…หรือสัมผัส” เสียงของเธอเบา ราวกับกระซิบผ่านไออุ่นของลมหายใจที่รินรดผิวเขา
มือเรียวของเธอสอดเข้าใต้เสื้อเชิ้ตที่เปิดเผยแผงอกของเขาที่ติดกระดุมเพียงแค่ครึ่งบน เลื่อนปลายนิ้วไปตามแนวกล้ามเนื้อหน้าท้องที่เริ่มกระตุกรับสัมผัส บอกทุกอย่างโดยไม่ต้องมีถ้อยคำ
เขาเม้มริมฝีปากแน่น ขณะที่เกลยกใบหน้าเข้าใกล้ จนปลายจมูกแทบแตะกัน ลมหายใจทั้งสองประสานกันเป็นจังหวะร้อนระอุ ริมฝีปากของเธอคลอเคลียอยู่ใกล้เขาจนแทบอดใจไม่ไหว
แล้ว...เขาก็พ่ายแพ้
คริสโตเฟอร์เอื้อมมือคว้าเอวของเธอ บีบแน่นอย่างอดกลั้นไม่อยู่ ลากเธอขึ้นมานั่งคร่อมบนตักเขา กลิ่นหอมจากผิวเนื้อของเธอซึมซาบเข้าจมูกเขา ละลายกำแพงทุกชั้นที่เขาสร้างไว้
เขาจูบเธอ...
จูบที่แรกเริ่มนั้นแค่แตะแผ่วเบา อ้อยอิ่ง ลังเล แต่เพียงชั่วลมหายใจเดียว ริมฝีปากของเขาก็รุกไล่เร่าร้อนขึ้นอย่างหยุดไม่อยู่ ราวกับเขากำลังโหยหามานานแสนนาน และความปรารถนาที่กักเก็บมาก็ปลดปล่อยผ่านจูบนั้นอย่างไม่ยับยั้ง
ริมฝีปากของเขาทั้งดูดกลืน ลิ้มรส และกัดนุ่มนวลที่มุมปากของเธอ ขณะที่มือลูบไล้แผ่นหลังเปลือยของเธออย่างอ่อนโยนแต่แน่วแน่
กาเอลครางแผ่วในลำคอ สะท้านกับแรงสัมผัสทุกจุดที่เขาสัมผัส
ผิวของเขาร้อนดั่งเปลวเพลืงที่แผดเผา ความแข็งแกร่งของกายของเขายิ่งกระตุ้นให้เธอสูญเสียการควบคุม เธอบดสะโพกของเธออย่างนุ่มนวลเข้าหาเขาโดยความปรารถนาที่ไม่รู้ตัว ก่อแรงเสียดสีผ่านเนื้อผ้าบางเบาระหว่างร่างกายของชายหญิงทั้งสอง
เสียงหอบหายใจของเขาแน่นขนัดในห้องนั้น เธอรู้ว่าเขากำลังต่อสู้กับตัวเอง แต่ยิ่งเขาพยายามห้าม ความต้องการในแววตายิ่งยากจะซ่อนไว้
“อะไรที่ทำให้คุณอาหยุดตัวเองได้ถึงขนาดนี้คะ?” เธอพึมพำเสียงอ่อน พลางจูบซอกคอเขาอย่างอ่อนโยน กลิ่นกายของเขาผสานเคล้ากับไวน์และน้ำหอมของเธอจนบรรยากาศเต็มไปด้วยความหวามไหว
“เพราะฉันกลัวจะหยุดไม่ได้...” เขาตอบในที่สุด เสียงของเขาแหบพร่าชัดเจน
“แล้วถ้าหนูไม่ต้องการให้อาคริสหยุดล่ะ…”
คำพูดของเธอจุดชนวนทุกอย่างให้ระเบิด
เขากอดร่างบางของเธอไว้แน่น จูบเธออีกครั้ง คราวนี้ลึกซึ้ง ดุดันกว่าเดิม ริมฝีปากที่บดเบียดกันเปียกชื้นด้วยรสจูบที่แนบชิดกันจนแทบไม่มีช่องว่างให้หายใจ มือของเขารั้งเดรสซาตินบางเฉียบลงจากไหล่ของเธอ ผ้าหล่นไหลช้าๆ เหลือเพียงผิวเปลือยที่แวววาวสะท้อนแสงไฟ
กาเอลเอนตัวไปด้านหลังเล็กน้อย ให้เขาได้สัมผัสทุกส่วนของเธอด้วยมือและสายตา เธอไม่ลังเลแม้แต่น้อย สายตาสีเฮเซลจับจ้องเขาอย่างแน่วแน่และแน่ใจ
ริสโตเฟอร์ลากปลายนิ้วผ่านแนวเอวของเธอ ไล้ลงมาจนถึงสะโพก มือของเขาบีบสะโพกกลมมนของเธอแน่น ดึงรั้งเธอเข้ามาแนบชิดยิ่งกว่าเดิม พร้อมเสียงคำรามต่ำในลำคอ
“รู้ไหม…สิ่งที่เธอทำอยู่นี่มันจะพาเราไปไหน” เขากระซิบเสียงต่ำ
“ที่ที่อาคริสจะลืมทุกอย่าง...แล้วมีแค่หนู” เธอครางแผ่ว พร้อมจูบลงบนต้นคอเขา ดูดดึงเบาๆ ทิ้งรอยไว้เสมือนประกาศความเป็นเจ้าของ
ความเงียบในห้องถูกแทนที่ด้วยเสียงลมหายใจที่หนักหน่วง และจังหวะหัวใจที่เต้นรัวของคนทั้งสอง
เมื่อเขาพลิกเธอลงบนโซฟา ร่างเขาทาบทับลงมาอย่างระมัดระวังแต่เต็มไปด้วยแรงปรารถนา แผงอกเปลือยของเขาแนบกับอกเปลือยของเธอ ความร้อนจากผิวทั้งสองแผ่กระจายทั่วร่างจนแทบหลอมรวมเป็นหนึ่งเดียว
ฝีปากเขายังคงบดเบียดกับริมฝีปากของเธอ ก่อนจะไล้จูบลงไปตามแนวคอและเนินไหล่ ด้วยความอดกลั้นและโหยหา
กาเอลบิดตัวเล็กน้อย แววตาของเธอสะท้อนความรู้สึกอันท่วมท้น และยังคงจับจ้องที่เขาอย่างกล้าหาญ เขามองตอบมาก่อนจะเอ่ยเสียงแผ่ว
“บอกฉันอีกครั้ง...ว่าเธอแน่ใจ”
หญิงสาวยิ้มบางๆ ดวงตาสะท้อนความรู้สึกอันลึกซึ้งและปรารถนา เธอเลื่อนมือแนบใบหน้าของเขาอย่างแผ่วเบา ก่อนกระซิบใกล้ริมฝีปากของเขา
“หัวใจหนูเป็นของอาคริสมาตลอด...แค่อาคริสยังไม่ยอมรับมัน”
คริสโตเฟอร์หลับตาลงช้าๆ ก่อนจะกดจูบลงบนริมฝีปากของเธออีกครั้ง คราวนี้เนิ่นนาน ลึกซึ้ง และอบอวลไปด้วยทุกความรู้สึกที่เขาไม่อาจเก็บซ่อนไว้ได้อีกต่อไป
เปลวไฟแห่งความปรารถนาระหว่างพวกเขา...ได้ลุกโชนขึ้นแล้ว โดยไม่มีวันหวนกลับไปเป็นเหมือนเดิม
บทที่ 4
xxxx
xxxx
"ชอร์ตี้! เฮ้ย! ชอร์ตี้!"
บทที่ 5
xxxx
xxxx
"ชอร์ตี้! เฮ้ย! ชอร์ตี้!"
.jpg)
